instrukcja komineeek, ZACHOMIKOWANE#, Doc, a] PRACE HYDRAULICZNE W DOMU
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
INSTRUKCJA MONTAśU I OBSŁUGI KOMINKA
I.
WST
Ę
P
Prawidłowe wykonanie montaŜu kominka jest warunkiem jego bezpiecznej i
bezawaryjnej pracy. Dlatego montaŜ powinien być wykonany przez wyspecjalizowaną
w tego rodzaju instalacjach firmę usługową. Przed zainstalowaniem kominka naleŜy
ustalić do którego kanału spalinowego komina zostanie on podłączony oraz sprawdzić
czy komin został odebrany przez uprawnioną do tego firmę kominiarską. W
przeciwnym przypadku przed podjęciem instalacji naleŜy bezwzględnie dokonać
odbioru przewodu spalinowego do którego podłączamy kominek. Odbiór ten musi być
wykonany przez uprawnioną do tego firmę kominiarską .
II.
Warunki techniczne komina spalinowego
1.
kanał dymowy powinien wytwarzać określony ciąg (10-30Pa),
2.
czynna wysokość kanału dymowego powinna wynosić min. 4 m,
3.
przekrój poprzeczny powinien być zbliŜony do koła lub kwadratu (stosunek boków
min. 2/3),
4.
komin powinien być prowadzony pionowo (dopuszczalna jest jedna odchyłka 30
O
na
odcinku 2m),
5.
komin powinien być wykonany z odpowiednich materiałów atestowanych do pieców
na paliwa stałe,
6.
kanał dymowy powinien zapewniać wymaganą szczelność (na zewnątrz jak i między
kanałami),
7.
wylot komina powinien być wyprowadzony ponad dach na odpowiednią wysokość,
8.
kanał dymowy powinien zachowywać bezpieczną odległość od elementów
łatwopalnych,
9.
komin powinien być wyposaŜony w wyczystkę, trójnik do podłączenia wkładu oraz
nasadę kominową lub daszek,
10.
właściciel budynku powinien posiadać aktualne zaświadczenie kominiarskie,
stwierdzające, Ŝe wskazany kanał dymowy wytwarza wymagany ciąg, jest szczelny,
droŜny oraz spełnia wszelkie wymogi do odprowadzania spalin z pieców na paliwa
stałe.
III.
CZYNNO
Ś
CI MONTA
ś
OWE
1.
Przygotowanie miejsca monta
Ŝ
u kominka.
a)
Doprowadzenie z zewnątrz kanałem powietrza do spalania tak aby jego wylot
znajdował się w bezpośrednim sąsiedztwie paleniska kominka. Podstawowym
warunkiem prawidłowego jego działanie jest odpowiedni przekrój oraz
działanie jego jak instalacja nawiewna powietrza Najczęściej jest to
1
wykonywane w wylewce posadzki poprzez połoŜenie kanału o przekroju
prostokątnym lub okrągłym. W zaleŜności od zapotrzebowania na powietrze
kominka przekrój tego kanału wynosi od 100 cm
2
(kominki zamknięte) do 250
cm
2
(kominki otwarte).
b)
Wykonanie wylewki na której usytuowany będzie kominek lub sprawdzenie
istniejącej. PodłoŜe powinno być stabilne o wytrzymałości odpowiedniej do
wagi kominka i umoŜliwiające utrzymanie czystości. Nie moŜe zawierać ani
być pokryte materiałami palnymi i nieodpornymi na wysoką temperaturę. W
miejscu bezpośredniego usytuowania kominka wylewka nie powinna zawierać
izolacji poziomej ze styropianu.
c)
Wyizolowanie ściany kominowej od strony wkładu przez zamocowanie
warstwy wełny z folią aluminiową na ścianie lub wymurowanie dodatkowej
ścianki z gazobetonu naciągniętego warstwą gipsu maszynowego
(tynkarskiego).
2.
Ustawienie kominka.
a)
Przed ustawieniem kominka naleŜy wykonać odpowiednie podkładki pod jego
nóŜki tak by prześwit między podłoŜem a spodem wkładu kominka wynosił
min.3 cm oraz zapewniał jego stabilne połoŜenie.
b)
Wkładu nie moŜna przytwierdzać na stałe do podłoŜa. Po ustawieniu naleŜy
zabezpieczyć część frontową kominka (2) przed zabrudzeniem w trakcie
dalszych prac.
3.
Podł
ą
czenie wkładu do komina. (rys. 1)
a)
Do podłączenia wkładu (1) z przewodem kominowym naleŜy uŜyć : rur (3) ,
kolana nastawnego (4) i przejścia kominowego Ø200 mm . Długość rur naleŜy
dobrać w zaleŜności od usytuowania kominka. Min. długość rury nad
czopuchem wkładu wynosi 250 mm . W przypadku komina z cegły
wykuwamy na odpowiedniej wysokości otwór i obsadzamy w nim przejście
kominowe. UŜywamy do tego gotowych mas lub cementu Ŝaroodpornego
wymieszanego z piachem w proporcji podanej przez producenta. Gdy mamy
do czynienia z gotowym kominem z kształtek ceramicznych, musimy uŜyć
przejścia kominowego ze sznurem po jego zewnętrznej średnicy. Nie
właściwe połączenie z takim kominem moŜe doprowadzić do jego
uszkodzenia. W przypadku komina z blachy kwasowej lub Ŝaroodpornej nie
uŜywamy przejścia kominowego tylko podłączamy się bezpośrednio do
trójnika komina. Szczególną uwagę naleŜy zwrócić na połączenie rury z
czopuchem. Musi być ono szczelne a jednocześnie nie moŜe zablokować pracy
szybra. Dlatego po wstępnym zamierzeniu rury , w razie takiej konieczności
wykonujemy w niej podcięcie na trzpień szybra (5).
b)
Elementy uŜyte do podłączenia muszą posiadać certyfikat (atest)
dopuszczający je do uŜycia przy pracy kominka
c)
Podłączenie kominka podlega odbiorowi kominiarskiemu i na tym etapie prac
naleŜy go wykonać.
4.
Wykonanie obudowy (rys. 1)
2
Rys.1- schemat montaŜu kominka
a)
Zabudowę naleŜy wykonać z materiałów niepalnych pamiętając o zachowaniu
odpowiednich odległości między ścianą zabudowy a ściankami wkładu (min.
50 mm).
b)
W dolnej części zabudowy naleŜy przewidzieć otwór za pomocą którego wkład
będzie pobierał powietrze potrzebne do ogrzewania. Najczęściej otwór
wykończony jest za pomocą kratki o polu przekroju od 400 do 650 cm
2
c)
Aby zapewnić właściwe odprowadzanie gorącego powietrza z okapu naleŜy
zamontować w nim kratki wentylacyjne (E). Powierzchnia kratek musi być na
tyle duŜa, aby temperatura powietrza w okapie nie przekroczyła 100C
Zalecane wymiary dla wkładów do 10kw to około 450cm
2
powierzchni
rzeczywistej, dla wkładów 10-15kw = 650cm
2
powierzchni rzeczywistej., oraz
dla wkładów powyŜej 15kw = 800 cm
2
powierzchni rzeczywistej i więcej. Ze
względu na wysoką temperaturę kratki w okapie jak i wieńczące układ
rozprowadzania powietrza w domu muszą być metalowe.
d)
Zaleca się montaŜ komory dekompresyjnej na wysokości ok. 2/3 okapu. W
komorze naleŜy zamontować kratki dekompresyjne(B) słuŜące do
odprowadzania nagromadzonego w niej ciepła .
3
Rys.2 – komora dekompresyjna wykonana w technologii płyt g-k
e)
Okap naleŜy wykonać z materiału niepalnego np. płyt gipsowo-kartonowych
ognioodpornych wyłoŜonych od środka izolacją (6). MontaŜ płyt kartonowych
musi być wykonany na metalowych profilach (rys.2).
f)
W celu wykonania systemu rozprowadzenia gorącego powietrza moŜna
wykonać blaszany dystrybutor nakładany na wkład. SłuŜy on do prawidłowego
ukierunkowania gorącego powietrza na inne pomieszczenia.
VI. INSTRUKCJA OBSŁUGI
1.
BUDOWA KOMINKA
Kominek (rys. 3) składa się z dwóch części : obudowy ozdobnej (2) , paleniska (1)
– w wersji otwartej lub zamkniętej (12 kW, 16 kW) .
a)
Obudowa
Składa się z portalu (3) i płyty frontowej (4) . Portal moŜe być wykonany z
Ŝeliwa, kamienia, drewna lub innego materiału w zaleŜności od inwencji
inwestora i umiejętności instalatora. Istnieje moŜliwość wykończenia
obudowy wg indywidualnych Ŝyczeń klienta .
b)
Palenisko moŜe być w wersji :
·
Otwartej – spalanie niekontrolowane, szybkość spalania zaleŜy od gat. drzewa i
jego wielkości
·
Zamkniętej (12 kW, 16 kW) - spalanie regulowane poprzez zmianę ilości
dostarczanego powietrza do spalania gałką do regulacji (9) . Powietrze do spalania
jest dostarczane przez wycięcia w drzwiczkach (7) pod ruszt (8). Drzwiczki w
zaleŜności od wersji mogą być jednoczęściowe lub dwuczęściowe z szybą
Ŝaroodporną do 700
o
C.
4
W obu wersjach jest szyber (5) w czopuchu regulowany cięgnem zewnętrznym (6)
oraz wkładki Ŝeliwne zabezpieczające ściany paleniska.
2.
PALIWO
a)
Kominek przystosowany jest do spalania w nim drewna i wyrobów
drewnopochodnych.
b)
Podstawowym paliwem powinny być polana drzew liściastych o zwartej strukturze
i duŜej twardości, takich odmian jak: dąb, buk, grab, jesion, akacja oraz bardziej
miękkie jak brzoza, topola, olcha, itp.
c)
Bardzo istotnym czynnikiem jest wartość opałowa drewna, która to z kolei
uzaleŜniona jest od zawartości wilgoci. Wartość opałowa całkowicie suchej bio-
masy drzewnej wynosi około 18 MJ/kg. Przy wilgotności na poziomie 20% war-
tość opałowa wynosi 12,5 MJ/kg, przy wilgotności 50% juŜ 7,5 MJ/kg, natomiast
przy wilgotności 60% tylko 5,5 MJ/kg.
d)
Zastosowanie opału o duŜej wilgotności powoduje większe jego zuŜycie, wynika-
jące ze straty energii zuŜywanej na odparowanie wody w nim zawartej, a ponadto
występowanie zjawiska kondensacji pary wodnej na ściankach kominka i powsta-
wanie duŜych ilości sadzy szklistej, powodującej zarastanie komory spalania i
przewodów kominowych co w efekcie obniŜa sprawność urządzenia i utrudnia
odprowadzanie spalin.
e)
Doskonały efekt cieplny uzyskuje się spalając w kominku brykiety z trocin. Ich
niska wilgotność i zawartość popiołu oraz wysoka wartość opałowa powodują, Ŝe
są doskonałą alternatywą dla polan drzew liściastych. Trzeba jednak pamiętać, iŜ
wysoka wartość opałowa tego paliwa (~20 MJ/kg) powoduje powstawanie w
wyniku spalania duŜych ilości energii, co pociąga za sobą ograniczenia w ilości
jednorazowo załadowanych do komory spalania kominka brykietów.
f)
Jako paliwo uzupełniające moŜna stosować polana drzew iglastych. Jednak naleŜy
wtedy pamiętać, Ŝe zaŜywiczone drewno powoduje intensywniejsze obrastanie
kanałów spalinowych, co pociąga za sobą konieczność ich częstszego czyszczenia.
g)
Wielkość polan powinna umoŜliwiać ich swobodny załadunek do komory spalania
kominka. Najlepsze efekty uzyskuje się spalając polana o długości około 40÷50
cm i średnicy 10 do 20 cm.
a)
Przykładowe dane dotyczące wartości spalania oraz okresu sezonowania
drewna zestawiono w tabeli.
PALIWO
WARTOŚĆ
SPALANIA
ILOŚĆ
PALIWA
kcal
kW
kg
Drewno suche
15%
3600
4,2
1
Drewno mokre
50%
1850
2,2
1
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]