Inz-Sap,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
KWATERA GŁÓWNA DRU
ś
YN STRZELECKICH „STRZELEC”
Materiał szkoleniowy nr 07/2005
Szkolenie in
Ŝ
ynieryjno-saperskie.
1.Zadania wojsk in
Ŝ
ynieryjno-saperskich na współczesnym polu walki.
Do głównych zadań wojsk /słuŜb/ inŜynieryjno – saperskich naleŜy:
a. budowa obiektów fortyfikacyjnych
b. budowa zapór fortyfikacyjnych
c. budowa i zabezpieczenie przepraw wodnych
d. budowa i rozbudowa infrastruktury wojskowej
e. niszczenie i minowanie obiektów
f. rozminowywanie terenu
g. rozpoznanie inŜynieryjno-techniczne
h. maskowanie /mylenie i pozoracja/
i. walka w składzie grup szturmowych /saperzy pola walki/
2.Obiekty fortyfikacyjne.
Obiekty fortyfikacyjne to specjalne budowle wznoszone na polu walki które mają na celu
zmniejszenie skutków działania ognia nieprzyjaciela ,utrudnienie przeciwnikowi ruchu
oraz ułatwienie manewru oraz ognia wojskom własnym.
Ogólnie obiekty fortyfikacyjne dzielą się na: a/ obiekty do prowadzenia ognia i
obserwacji b/ obiekty do ochrony ludzi i sprzętu
c/ zapory fortyfikacyjne.
Obiekty do prowadzenia ognia i obserwacji to: okopy, punkty i posterunki obserwacyjne,
stanowiska dla broni ręcznej w schronach bojowych. Obiekty do ochrony ludzi i sprzętu
to: schrony, szczeliny przeciwlotnicze, ziemianki, transzeje.
Zapory fortyfikacyjne to: pola minowe, zawały, skarpy, słupy, kozły, róŜnego rodzaju
pułapki oraz zapory wykonywane z drutu kolczastego. Ze względu na zastosowanie
moŜemy je podzielić na: a/ przeciwpancerne, b/ przeciwdesantowe (do obrony z morza i
powietrza), c/ przeciwpiechotne. W działaniach obronnych przeciwko piechocie
nieprzyjaciela szczególną rolę odgrywają zapory drutowe, które moŜemy podzielić na
zapory stałe i przenośne. Najczęściej stosowane to: płoty kolczaste, walce kolczaste,
jeŜe, kozły, potykacze oraz sieci kolczaste.
Obiekt fortyfikacyjny
jest to budowla mająca na celu:
a. zmniejszenie skutków działania środków raŜenia nieprzyjaciela (schrony, ukrycia
,okopy) na własne wojska ,ludność cywilną ,technikę wojenną lub produkcyjną.
b. Utrudnienie ruchu wojsk nieprzyjaciela (zapory fortyfikacyjne)
c. Ułatwienie działania wojsk własnych (transzeje, rowy łączące, ciągi
komunikacyjne.
Ze względu na podstawowy materiał z jakiego wykonane są konstrukcje obiekty
fortyfikacyjne moŜemy podzielić na: gruntowe, metalowe, betonowe, inne np. wykonane
z tworzywa sztucznego.
Obiekt ogniowy
jest to obiekt fortyfikacyjny zapewniający dogodne i ukryte
rozmieszczenie środka ogniowego i jego obsługi oraz prowadzenia skutecznego ognia
do nieprzyjaciela. Obiekty ogniowe wykonuje się dla pojedynczych strzelców, karabinów
maszynowych, granatników, moździerzy, dział, czołgów itp. Ze względu na kierunek
prowadzenia ognia dzielimy je na czołowe, skrzydłowe, przystosowane do obrony
okręŜnej oraz przeciwlotnicze. Pod względem skuteczności ochrony na zakryte i
odkryte.
Obiekt pozorny
jest to konstrukcja przypominająca wyglądem zewnętrznym obiekt
rzeczywisty imitująca sprzęt bojowy /makieta/ lub konstrukcję inŜynieryjną np.: most
mająca na celu odwrócenie uwagi nieprzyjaciela od obiektu rzeczywistego oraz dla
utrudnienia identyfikacji celu ataku.
Obiekt podziemny
jest to obiekt budowany sposobem podziemnym bez naruszania
warstwy gruntu znajdującej się pod stropem obiektu. Wojskowe obiekty podziemne to
schrony dla ludzi i sprzętu, chodniki do komunikacji podziemnej.
Obiekty fortyfikacyjne budowane na szczeblu dru
Ŝ
yny /plutonu/ strzeleckiego
a. okop dla pojedynczego strzelca
b. okop dla dwóch strzelców ze szczelin
ą
c. okop dla km
d. okop dla r
ę
cznego granatnika p.panc
e. schron przykryty /bunkier/
f. transzeje i rowy ł
ą
cz
ą
ce
3.Materiały wybuchowe.
Materiałem wybuchowym nazywamy związek chemiczny lub mieszaninę, która pod
wpływem bodźców zewnętrznych zdolna jest do chemicznej reakcji wybuchowej
postępującej samorzutnie z wielką szybkością, z wydzielaniem duŜej ilości ciepła i
produktów gazowych. Reakcję tę w zaleŜności od rodzaju materiału wybuchowego
moŜna wywołać za pomocą: ciepła (ogrzewanie, płomień), mechanicznie (tarcie,
nakłucie, uderzenie), elektrycznie (wyładowanie elektryczne) i wybuchowo (wybuch
innego materiału wybuchowego).
Do podstawowych materiałów wybuchowych stosowanych w działaniach bojowych
zaliczamy: a/ proch czarny, b/ proch bezdymny (koloidalny), c/ trotyl, d/ plastyk
(wybuchowy materiał plastyczny).
Proch czarny (dymny)
– najstarszy materiał wybuchowy oparty na saletrze potasowej
(75%), węglu drzewnym (15%),oraz siarce (10%) koloru szaroczarnego, wraŜliwy na
działanie płomienia, iskry. Przy 2 % wilgotności zapala się z trudem, przy 15 % wilgoci
traci zdolność do zapalania się.
Proch bezdymny (koloidalny)
– miotający materiał wybuchowy, spalający się
regularnymi warstwami bez dymu. Podstawowy składnik prochu bezdymnego to
nitroceluloza o róŜnej zawartości azotu, którą drogą plastyfikacji (Ŝelatynizacji) w
róŜnych rozpuszczalnikach przekształca się w masę koloidalną słuŜącą do formowania
ziarna prochowego o róŜnych kształtach i wymiarach.
Trotyl (TNT)
– podstawowy kruszący materiał wybuchowy średniej mocy z grupy
nitrozwiązków koloru Ŝółtego, twardy o krystalicznej budowie (ciemniejący na świetle).
Temperatura topnienia: 80,85
C. Trotyl jest substancją nierozpuszczalną w wodzie,
natomiast bardzo dobrze rozpuszcza się w benzenie, toluenie, acetonie i stęŜonym
°
kwasie azotowym. Jest to materiał wybuchowy najmniej wraŜliwy na bodźce
zewnętrzne, najbardziej bezpieczny w produkcji i uŜyciu. Nie reaguje z metalami jest
odporny na działanie kwasów. Wykonuje się z niego następujące typowe ładunki: kostka
200 gram, 400 gram, 1000 gram (ładunek standardowy) oraz nabój wiertniczy 75 gram.
Trotyl sproszkowany i prasowany wybucha od spłonki pobudzającej, natomiast trotyl
lany wymaga detonatora pośredniego (przewaŜnie sproszkowany lub prasowany trotyl).
Plastyk (wybuchowy materiał plastyczny)
Materiał wybuchowy kruszący, dwa razy silniejszy od trotylu, jest ciałem plastycznym,
łatwo dającym się formować w dowolne ładunki. UŜywa się w nabojach ( paczkach )
opakowanych w celafon lub papier parafinowany. Podstawowe składniki to heksogen,
pentryt oraz środki wiąŜące: tłuszcze, oleje, smary, Ŝywice syntetyczne i naturalne. W
zaleŜności od rodzaju zakres własności plastycznych waha się od
-57
°
C do77
°
C tzw. C4. W celu wywołania detonacji naleŜy uŜywać silnych detonatorów (
np. kostki trotylu i jednej spłonki lub 3. spłonek przylegających do siebie ).
4.
Ś
rodki zapalaj
ą
ce i dymne.
Środki zapalające przeznaczone są do raŜenia Ŝołnierzy, niszczenia uzbrojenia, sprzętu
bojowego, amunicji, paliwa i innych materiałów oraz podpalania urządzeń obronnych,
róŜnych obiektów, zasiewów, masywów leśnych itp.
Głównymi środkami zapalającymi są:
-
mieszanki zapalające których głównym składnikiem są produkty naftowe tzw.
napalmy, mogą występować w stanie niezagęszczonym np. benzyna, olej
napędowy, oleje smarne oraz w stanie zagęszczonym z dodatkiem soli
glinowych, kwasów tłuszczowych, kauczuku (temp 1000 – 1200
°
C)
-
Fosfor i mieszanki fosforowe (fosfor biały i plastyczny w mieszaninie z
kauczukiem)
Środki zapalające stosowane są do wypełniania bomb lotniczych, pocisków
artyleryjskich i moździerzowych oraz granatów ręcznych. Ponadto w/w środki mogą być
rozpylane za pomocą miotaczy ognia lub stosowane jako tzw. fugasy ogniowe
(metalowe pojemniki zakopane w ziemi wypełnione mieszanką zapalającą, wysadzane
elektrycznie lub mechanicznie o promieniu raŜenia 20 – 80 metrów).
°
Środki dymne stosowane są do maskowania działań własnych oraz oślepiania
nieprzyjaciela. Mogą być stosowane jako granaty dymne lub jako świece dymne.
Do w/w celów uŜywa się granatów wytwarzających dym biały. Dym czarny wykorzystuje
się do pozorowania poŜarów. Czas palenia się granatów to około 50 – 80 sekund przy
wymiarach zasłony dymnej 25 – 30 metrów. Przy stosowaniu świec dymnych czas
palenia wynosi około 5 – 7 minut, przy wymiarach zasłony dymnej do 300 metrów.
5.Lonty.
C)
-
Metalizowane mieszanki zapalające tzw. piroŜele, które sporządza się z
produktów naftowych do których dodaje się magnez, płynny asfalt i cięŜkie oleje
(temp 1600
°
C)
-
Termit i mieszanki termitowe w postaci sproszkowanych tlenków Ŝelaza i glinu,
zapalane od specjalnych zapłonników, palące się bez dostępu powietrza topiące
przedmioty metalowe (temp 3000
Lont prochowy (Bikforda) słuŜy do spowodowania wybuchów spłonki zapalającej lub
pobudzającej. Lont jest koloru czarnego lub brązowego, pali się z prędkością 1 cm na
sekundę. W wodzie pali się z prędkością 1,5 cm na sekundę. Składa się z otoczki i
rdzenia, który jest wykonany z drobnych ziaren prochu czarnego. Otoczka to oplot
jutowy ,smoła, oplot bawełniany, farba klejowa i talk.
Lont wolnotlący (knot) jest to pęczek splecionych lnianych lub konopnych nici
przesyconych 5 % roztworem octanu lub azotanu ołowiu. Stosuje się do zapalania lontu
wolnopalnego w celu zwiększenia czasu palenia. Prędkość palenia około 0,5 – 1 cm
/minutę.
Lont detonujący (wybuchowy) jest stosowany do szybkiego przenoszenia detonacji na
odległość oraz jednoczesnego pobudzania ładunków kruszących połoŜonych w róŜnych
odległościach od siebie. Składa się z rdzenia wybuchowego w otoczce z oplotów
bawełnianych, lnianych lub jutowych oraz zewnętrznej warstwy impregnacyjnej
najczęściej z polichlorku winylu. Rdzeń obecnie najczęściej stanowi pentryt w postaci
krystalicznej, granulowanej lub w mieszaninie z octanem ołowiu (87-90% pentrytu, 10-
13% azotanu ołowiu). Prędkość detonacji około 6000 m/sek. Na metr bieŜący przypada
od 5 – 35 gram materiału wybuchowego. Lont detonujący pobudza się spłonką
detonującą lub zapalnikiem elektrycznym.
6.Spłonki.
Spłonki stosowane do detonowania materiałów wybuchowych i lontów wybuchowych
wykonywane są w postaci tulejki zawierającej niewielką ilość materiału wybuchowego
inicjującego oraz materiału o zwiększonej mocy wybuchu (kruszącego). Mogą być
inicjowane za pomocą lontu prochowego, lontu detonującego oraz elektrycznie.
Spłonki w postaci miseczki /uderzenie – nakłucie/
7.Zapalniki.
Do wykonywania prac saperskich stosowane są najczęściej następujące zapalniki:
-
zapalnik lontowy jest to lont prochowy połączony na stałe ze spłonką
pobudzającą, wolny koniec lontu powinien być ścięty skośnie w celu ułatwienia
zapalenia go. Do zapalników lontowych moŜna stosować lonty o długości co
najmniej 60 cm.
-
Zapalnik tarciowy wykonany jest z odcinka lontu prochowego, spłonki
pobudzającej oraz końcówki tarciowej w kształcie tulejki zakończonej uchwytem
do wyciągania drutu co powoduje zapalenia się masy zapalającej, a następnie
lontu prochowego.
-
Zapalnik elektryczny (elektrozapał) moŜe być ze względu na budowę typu:
mostkowego, oporowego lub iskrowego. W skład zapalnika elektrycznego
wchodzą dwie elektrody otoczone masą zapłonową. Działanie zapalnika typu
mostkowego następuje wskutek nagrzania mostka oporowego przez
przepływający prąd. W zapalnikach iskrowych zapalenie się masy zapłonowej
następuje pod wpływem iskry pojawiającej się między elektrodami przy
odpowiednio dobranej róŜnicy potencjałów.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]